Gospel: muziek waar gigantische uithalen en vrijwel altijd een grote knipoog naar onze lieve Heer de boventoon voeren. Een populair genre dat voornamelijk verantwoordelijk is voor de opkomst van de soulmuziek in de swinging sixties’ en sexy seventies’… Maar ook voor de film “Sister Act”. De film verhaalt over een ondeugende non die het kerkkoor eens stevig onder handen neemt en de boel flink op stelten zet. Dit gaat natuurlijk onder begeleiding van flink wat evangelische muziek. Laat deze film nou toevallig het uitgangspunt zijn van de show die ik afgelopen zaterdag heb mogen aanschouwen… “Are your musical souls ready to be saved!?”
Het programma wordt gepresenteerd onder de naam “Songs from the Movie Sister Act” maar het hele spektakel is zoveel meer dan dat. Om te beginnen hebben we hier te maken met een verschrikkelijk goed koor dat ongeveer twee uren volop show biedt. De jongens en meisjes van het London Community Gospel Choir hebben namelijk niet voor niets enkele grootheden als Paul McCartney en Elthon John bijgestaan op hun platen. Die zaterdagavond kreeg ik (en vele anderen met mij)) dan ook te horen waarom de ex-Beatle en de muzikale modekoning voor deze geweldige zangers en zangeressen kozen.
Wat gelijk opvalt is dat het programma van die avond behoorlijk divers is. Een rectificatie voor de titel van show is dan misschien ook wel op zijn plaats. Vanaf nu noemen we het gewoon “The Best R&B Songs from the Past Century”. Ja je leest het goed, R&B… Maar uiteraard geen Beyoncé of Rihanna (of wat er vandaag de dag nog meer onder de naam van de prachtige genre wordt uitgebracht) wat de klok slaat. Dit is R&B zoals het bedoeld is, als Rythem & Blues dus, maar ook van een beetje funk is het koor en de bijbehorende backing band niet vies. Zo wordt de avond onder andere gevuld met “Think” van Aretha Franklin maar ook “What’s Going On” van de geweldenaar Marvin Gaye. Om de “echte” titel van het programma van de voorstelling toch eer aan te doen, worden er ook nog een handvol nummers uit de film “Sister Act” gespeeld en gezongen. Deze passen echter perfect tussen de vele klassiekers die verder gezongen worden.
Dit is erg goed te zien in de verschrikkelijk snelle medley die uitgevoerd wordt. Nummers als “Please Mister Postman” en “Proud Mary” worden afgewisseld met het lieflijke “My Guy” uit de voorgenoemde film. Minpuntje aan die medley, veel van die nummers hadden een volledige versie verdient. Het enthousiasme in de zaal steeg namelijk aanzienlijk toen het nummer “Proud Mary” in de versie van Ike & Tina Turner werd ingezet, het sprong echter alweer te snel over naar een nummer dat niemand echt goed leek te kennen. Een gemiste kans dus…
Over gemiste kansen gesproken; de master of ceremonies van die avond, we noemen hem voor het gemak even “schreeuwlelijk”, was zeker de grootste van die avond. Meneer schreeuwlelijk had de irritante gewoonte het publiek toe te schreeuwen dat ze die voetjes eens van de vloer moesten gooien, dit allemaal met verschrikkelijk fout Amerikaans accent. Schreeuwlelijk had daarbij ook nog eens de gave een aantal (iets té enthousiaste) mensen het podium op te vragen om ze stuk voor stuk, soms onwetend, voor schut te zetten. Zo ook Bert, een echte Hollander die het koude noorden eens verliet voor het zonnige zuiden. Wat zal het onze MC pijn hebben gedaan dat deze simpele ziel, die net zo’n slecht accent bezat, meer applaus kreeg dan hemzelf. Conclusie die ik hieruit kan trekken: Amerikanen werken me verschrikkelijk op de zenuwen…
Afijn, genoeg over het concert en meneer schreeuwlelijk. Die noodlottige avond zorgde er namelijk voor dat ik in een flinke herwaarderingsfase voor funk en soul kwam te zitten. Voornamelijk Stevie Wonder, het blinde wonderkind, knalt sinds het concert non-stop uit de kleine speakers van mijn laptop. Maar ook Marvin Gaye, die ik nog nooit echt 100% heb kunnen beluisteren staat sinds gisteren bovenaan mijn playlist. Gaye heeft namelijk toch echt veel meer te bieden dan zijn grijsgedraaide hit “What’s Going On”. Protestnummer “Inner City Blues (Make Me Wanna Holler)” is namelijk een dijk van een nummer en doet bovendien niet onder voor die eeuwige klassieker. Hét bewijs dat er geen volgepropte of bombastische arrangementen nodig zijn om een dijk van een nummer neer te zetten. Ik dacht dat alleen artiesten als Portishead en Nick Drake zoiets konden doen. In dat geval heeft de Britse schreeuwlelijk met het neppe Amerikaanse accent dan toch zijn zin gekregen, mijn “musical soul is saved”.
"Joyful Joyful" uit de film "Sister Act" (let op de zin "Elke pauze zin in seks"!)
http://www.youtube.com/watch?v=-wNmlrdCBkE
"Living for the City" de beste van het muzikale wonderkind!
http://www.youtube.com/watch?v=rc0XEw4m-3w
"Inner City Blues (Make Me Wanna Wanna Holler)" prachtig nummer van de "King of Soul"!
http://www.youtube.com/watch?v=qDckI2P_DPA
Geen opmerkingen:
Een reactie posten