"Bezuinigen op cultuur is geen kunst!"

Het zal de gemiddelde Nederlander vast niet ontgaan zijn, het gloednieuwe en behoorlijk rechtse minderheidskabinet valt niet bij iedereen in goede aarde. Met bezuinigingen op onder andere ontwikkelingshulp en migratie maakt kabinet Bruin I zich bij vele mensen niet erg populair. Bij één groepje mensen zijn de politci toch echt over de streep gegaan, het bedrag wat de cultuursector wordt onthouden is namelijk geen kattenpis. Het verklaart natuurlijk ook gelijk mijn politiek-getinte intro van deze blog, het is tijd om te vechten voor onze cultuur. Sterker nog, we moeten er voor schreeuwen!

Allereerst zal ik de situatie maar eens goed uitleggen voordat ik overkom als een scholier die protesteert tegen een norm van 1040 lesuren. De plannen van onze rechtse vrienden zijn namelijk als volgt, voor volgend jaar is het de bedoeling dat er meer dan 200 miljoen euro op de post zal worden bezuinigd. Om even een indruk te geven, dat is ruim twintig procent van het huidige budget. Ook zullen de subsidies van onder meer orkesten en festivals minder worden. Een paar weken terug werd bekend dat dit behoorlijk grote gevolgen zou hebben voor de kosten van een concert- of theaterkaartje. Het BTW-percentage zou met maar liefst dertien procent gaan stijgen (de slimmerikken van Lowlands zijn echter nu al met de kaartverkoop gestart om de BTW-verhoging te omzeilen)! Bovendien is het mogelijk dat de bezuinigingen een grote klap zullen zijn voor verschillende muziekscholen, vele leraren dreigen dan ook ontslagen te worden als gevolg van deze culturele kaalslag.
Er hoeft natuurlijk niet uitgelegd te worden dat cultureel Nederland hier, op zijn zachtst gezegd, niet in zijn nopjes mee is. Reden genoeg voor deze nobele (een beetje zelfkennis mag best) mensen om de handen uit de mouwen te steken en te gaan demonstreren. Dat gebeurde op twintig november in tientallen steden verspreid over ons hele lage land. Ikzelf koos Maastricht als mijn persoonlijke cultuurhaven en stond met opgeheven fakkel in de menigte die zometeen een gigantisch brandend vraagteken ging vormen. Een prachtig aanzicht, een gigantisch plein waar je enkel het geknetter van wat fakkels hoorde. Vele instanties van Maastricht en omstreken hadden zich op de Markt verzameld om hun stem te laten horen. De zegjes werden gedaan en onder luidkeels gejuich van de menigte klom de ene na de andere spreker op het podium om de mensenmassa enthousiast te maken. Door het luisteren naar het Limburgs Symfonie Orkest werd dit enthousiasme nog eens aangewakkerd en leidde uiteindelijk tot een climax die zich uitte in de daadwerkelijke schreeuw om cultuur. Een gigantische oer-schreeuw vulde het marktplein in de Limburgse hoofdstad en na aafloop keek iedereen elkaar lachend aan: "Nu kunnen ze niet meer om ons heen".

De avond eindigde hier echter nog niet voor mij, want protesteren was voor mij niet genoeg. Een concert gold dan ook als ultieme afsluiter voor deze dag. Een avondje post-rock nog wel! Tot mijn spijt kwam ik er, eenmaal aangekomen bij de concertzaal, dat ik het hoofdprogramma niet zou kunnen zien. Eens te meer gooide het openbaar vervoer mijn plannen namelijk door de war. Erg jammer want de band Caspian bleek toch wel een toonaangevende band te zijn.
Die avond moest ik het doen met twee bands waar ik van mijn leven nog nooit gehoord had. Het eerste gezelschap dat het podium beklom was de band Mimas uit Denemarken. Door de pers vaak onder het label post-rock geduwt maar na het zien van deze opvallende heren vraag ik me af waar de journalisten het vandaan halen. Het door mij zo bejubelde genre was namelijk ver te zoeken in het optreden van deze (zichtbaar dronken) mannen. De muziek die mij uiteindelijk ten gehore kwam was een soort indie-punk, een mix tussen the Temper Trap en the Wombats (plus een vleugje Sigur Rós) en dan overgoten met een psychedelisch sausje. Zelfs na deze beschrijving heb ik het gevoel dat ik de band volledig verkeerd aan het introduceren ben. Afijn, het komt er echter op neer dat de nummers niet op hun best vertolkt werden. Mijn verwachtingspatroon was behoorlijk hoog na het lezen van verschillende beschrijvingen op internet maar in vrijwel geen van de nummers voldeden ze daar aan. Spijtig, want wanneer ik hun album thuis nog eens naluisterde, bleek het een behoorlijk innovatieve band te zijn. De vierstemmige(!) koortjes kwamen live helaas niet echt uit de verf, evenals de trompetpartijen van de leadzanger/gitarist. Een rasechte studioband dus.
Hierna was het echter tijd voor de Nederlandse band Atlantis, mijn verwachtingen waren inmiddels een beetje gekelderd voor deze band. Toen de eerste noten aangeslagen werden kon ik echter niet anders dan mezelf ongelijk geven. Dit was bad-ass post-rock à la Mogwai pur sang! Heerlijke stevige gitaarmuren om vervolgens in een rustig electronisch gedeelte te valen en tot slot weer terug te vallen in en muur van geluid. Op wat schoonheidsfoutjes na was er maar weinig aan te merken op deze Brabantse band, ik kan niet wachten tot hun eerste grote optreden. Treuren om Caspian doe ik dan ook niet, met Mimas als nieuwe studio-ontdekking en Atlantis als Nederlandse belofte mag ik absoluut niet klagen. Mijn dagje cultuur is compleet. Terwijl Boudewijn de Groot via mijn koptelefoon een weg naar mijn oren vindt kan ik over ons kabinet ook nog maar één ding kwijt: Minister president, slaap zacht!

De demonstratie in Maastricht
http://www.youtube.com/watch?v=qWvlqaRe2Jo

Mimas met hun nummer "Cats on Fire"
http://www.youtube.com/watch?v=DGLVDbYx_jo

De Myspace-pagina van Atlantis
http://www.myspace.com/atlantissound

Eindhoven, de gekste!

Een concert is voor mij altijd een grooteske gebeurtenis. Ik wordt er zelf namelijk zelfs altijd een beetje zenuwachtig van. Zo'n gezonde kriebel in je maag, wanneer je weet dat je een verschrikkelijk tof schouwspel gaat aanschouwen. Toen ik de bus richting Eindhoven instapte was dit dan ook niet anders. Een band als Sleepy Sun zie je namelijk ook niet elke dag. Ik stapte dan ook, samen met een goede vriend, goed voorbereid de kleine zaal van de Effenaar binnen. Met dit dynamische duo binnen de deuren kon de grote avond van de space-rock dan ook eindelijk beginnen.

Deze begon met een aangename verrassing, het voorprogramma (de Nederlandse band Capital Sentimental) bleek namelijk van redelijk hoge kwaliteit te zijn. Stevige riffs voerden de boventoon bij het optreden, maar de invloeden van deze band kwamen uit de gekste hoeken van de muziekgeschiedenis. Behalve riffs wist er namelijk ook nog wel eens een fijne saxofoon-solo zich tussen al het gitaargeweld te wringen. Nu is dit natuurlijk niet erg raar te noemen, maar wanneer de band het hele nummer onderdompelt in een oosters sausje begint mijn wenkbrauw toch omhoog te schieten (op een positieve manier weliswaar). Kortom, goede muziek die zich maar lastig laat samenvatten. Mijn compagnion deed echter toch een poging het in een hokje plaatsen: ' doomjazz arabica seventies'.
Afijn, wanneer Capital Sentimental zijn laatste noot speelt is het nog maar een kwestie van tijd totdat de psychedelische rockband uit Californië het podium gaat beklimmen. Terwijl de voorbereidingen voor het optreden in volle gang zijn, lopen mijn metgezel en ik even naar buiten voor wat frisse lucht. Ik herriner me mijn eerste aanraking met Sleepy Sun, de eerste avond van het Zomerparkfeest in Venlo. Met alleen een beschrijving uit een programmaboekje als voorkennis betreedde ik de grote tent, en met mij nog vele anderen. Voor ons verscheen een gezelschap aan musici dat uit het einde van de jaren'zestig gewandeld leek te zijn. Dat gevoel werd alleen maar versterkt toen het zeskoppig gezelschap begon te spelen. Het feit dat er zowel een mannelijke als vrouwelijke vocalist aan te pas kwam, werd met open armen ontvangen. Een hele zaal, waaronder de mannen van Dewolff, lag aan de voeten van deze hippies. Een avond om U tegen te zeggen, en bovendien de start van een prachtig gratis festival.
Weer terug naar het heden, want inmiddels is er veel in de band gebeurt. De belangrijkste verandering is het vertrek van de vocaliste, Rachel Fannan. Een groot gemis natuurlijk, want de samenzang zorgde voor vele magische momenten. Het was dan ook de grote vraag hoe de overige bandleden dit op gingen vangen. Zouden ze de nummers waar Fannan aan te pas kwam gewoon niet spelen (wat dus zou beteken dat ook "Marina" de revu niet zou passeeren) of zorgen ze gewoon voor extra muziek in plaats van meer vocalen.
Tijd voor meer speculatie was er niet, want toen de band eenmaal het podium betreedde waren mijn grote vriend ik met stomheid geslagen. Het Sleepy Sun van die ene magische avond leek als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen! De hippie met zijn mondharmonica en zijn gitaar had zijn lange haren eraf gehaald en er voor in de plaats een petje opgezet. Als we niet beter wisten, was het bijna Snow Patrol wat ons voorgeschoteld werd. Toen de eerste noten echter aangeslagen werden, was het snel duidelijk dat de band enkel qua bezetting en uiterlijk veranderd was. Nog steeds kenmerkte het gezelschap zich met lange, logge nummers die een psychedelische sfeer neer wisten te zetten.
Toch werd Rachel sterk gemist in het begin van de set, ook de bandleden zelf leken het vertrek van hun zangeres nogal moeilijk op te vangen. Vanaf mijn geliefde "Marina" werd alles echter weer precies zoals het was (en stiekem zelfs een beetje beter). De gevreesde oplossing voor het vertrek van Fannan was het schrijven van kleine beetjes extra muziek, zodat het toch allemaal vloeiend liep. De perfecte vervanging voor een groot verlies.
Het optreden kwam met ieder nummer steeds meer van de grond af. Letterlijk, want bij de laatste noten van het hoogtepunt, "Sandstorm Woman" (waarbij de discobollen voor een immens mooie sfeer zorgden), had ik het gevoel alsof ik terugkwam op de grond. Hierna zat de set er ook bijna op, met als toegift nog een ingetogen (maar daardoor niet meer down to earth) versie van "Sleepy Son" hield de band het voor gezien. Nog nooit is een dik uur zo snel voorbijgegaan, nog nooit voelde ik me zo licht na het luisteren van muziek en nog nooit heb ik een band zich zo zien herpakken na het vertrek van een belangrijk lid. Niets meer dan hulde voor deze prachtige avond, de avond van de space-rock!

De Myspace-pagina van Capital Sentimental
http://www.myspace.com/capitalsentimental

Sleepy Sun op het Zomerparkfeest (met zangeres)
http://www.youtube.com/watch?v=CarlLQknfzI

Sleepy Sun afgelopen zaterdag in België, één dag voor het optreden in de Effenaar (zonder zangeres)
http://www.youtube.com/watch?v=BUifnNbWZk8

All you need is love

Wie houdt van popmuziek, kan maar beter verliefd zijn. Onderhand 90% van alle nummers gaan namelijk over dat rare fenomeen: liefde. Zorg er daarom maar voor dat, wanneer je in een "vaste relatie" zit, je vrouwtje of mannetje weet te behouden. Voor je het weet keert je favoriete muziek je namelijk tegen je en zul je het behalve de dingen die verliefd zijn zo leuk maakt, ook zonder prachtige liefdesliedjes moeten doen. Welke zou ik echter het meeste missen? Met andere woorden, welke liefdesliedjes laten je het beste over je relatie voelen?

Om die vraag te beantwoorden kon ik dus gewoon mijn favoriete muziek gaan luisteren. The Beatles staan bijvoorbeeld al niet echt bekend om hun haatdragende teksten. Maar ook Bob Dylan, the Doors en David Bowie kunnen er bijvoorbeeld wat van. Met uizondering van die laatste beleefden al die artiesten hun hoogtijdagen in het decennium waarin vrede en liefde centraal stonden. Toeval? Ik dacht het niet. Wanneer we namelijk gaan luisteren naar een willekeurige andere tijdsperiode, valt het op dat de sound nergens zoe zoet en fris is als in de jaren zestig. Zo waren de seventies vooral een tijd van lange zeikerige ballads, en dan moesten de jaren tachtig nog komen!
Zogenaamde "Best-Of-Lijstjes" wijzen daarom ook vrijwel altijd "God Only Knows" van de Beach Boys aan als grote winnaar wanneer het liefdesliedjes betreft. Het nummer verhaalt namelijk niet alleen over het alle goede wat de liefde kan voort brengen, maar ook de twijfel. "I may not always love you", niet echt de standaard manier om een prachtig liefdeslied mee te openen. Hierna zorgen de prachtige harmonieën natuurlijk dat de song naar een hoger plan getild wordt en zijn titel waar gemaakt wordt. Wat de grote massa zegt, hoeft echter nog niet mijn eigen mening te zijn (zie daarvoor ook mijn vorige blog).
Het prachtige Beatles-nummer "Something", dat ook eens niet door het bekende duo Lennon-McCartney is geschreven maar door gitarist George Harrison, laat namelijk ook zowel de euforie als de onzekerheid van de liefde aan bod komen. Naar mijn mening doet de legendarische band dit zelfs wat beter. "You're asking me, will my love grow... I don't know, I don't know" zingt Harrison. Hij bezingt de keerzijde van het verliefd zijn, op een gegeven moment ben je namelijk zó verliefd dat je niet verder kunt. Je vriend of vriendin moet daar dus genoegen mee nemen, en het is maar de vraag of dat gedaan wordt.
In ons eigen land kunnen we er echter ook wat van. Lucky Fonz III, een folkzanger die onlangs zijn eerste nederlandstalige plaat heeft uitgebracht, schrijft zeer eenvoudige (bijna kinderachtige) liefdesliedjes. Hij mag dan wel niet de gemengde gevoelens van een relatie in zijn nummers verwerken, de onschuldigheid in zijn teksten laten de vlinders in je buik opstijgen en laat je gezicht op een smiley lijken. In het nummer "Ik heb een Meisje" rijmt de tekst negen van de tien keer geneens en passen de woorden vaak geeneens in de muziek. Het vreemde aan deze zaak, hij komt ermee weg. De liedjes van de beste man brengen namelijk een charme met zich zoals, de eveneens Nederlandse artiest, Spinvis dat ook doet. Teksten als "En ik, ik wil je kusjes geven, waar je ook maar wil, en als ik zeg waar je maar wil, dan bedoel ik ook echt waar je ook maar wil" of "Zelfs buurman steekt een peukje op, als we klaar zijn met elkaar" zijn eigenlijk tergend slecht maar worden door de aandoenlijkheid ervan gewoon vergeven.
Het is iets raars, ik heb nog nooit zo genoten van een tergend slechte tekst. Wanneer ik er achter kom dat zelfs de muziek ook niet veel voorsteld (hoewel het wel een jaren' zestig-stijltje hanteert) , zou ik toch moeten denken dat er daadwerkelijk iets mis is met mijn muzieksmaak. Het is echter precies wat liefdesliedjes zo goed maakt, een beste eruit pikken is eigenlijk ook onmogelijk. Het ligt er gewoon aan hoe jou relatie op het moment verloopt. Voor mij is dat op dit moment "Wat Ook een Ander Zegt" van, daar is hij weer, Lucky Fonz III. Echter komt ook hier de muziek weer redelijk knullig over maar toch raakt me op een zeer rare manier, maar ach... ik ben dan ook een verliefde dwaas.

Volgens vele de beste "Love Song"
http://www.youtube.com/watch?v=2SmGaLAtCMA

Volgens mij de beste "Love Song" (hier in gevoelige demo-versie met alleen Harrison op gitaar/zang)
http://www.youtube.com/watch?v=C8SB0IqTFmY

Onschuldige lieve liedjes
http://www.youtube.com/watch?v=HYMdzRL-BKk
http://www.youtube.com/watch?v=w20FI43GDDQ

1 April!

Grappen zijn gewoon een onderdeel van de dag... Ze maken ons aan het lachen, of juist niet. Zo ook vandaag, wanneer er door een enthousiaste medeleerling op school werd gevraagd wat op de grond lag en kon schieten als de beste. Het antwoord luidde "Grind Eastwood". Hoewel het een ietwat flauw grapje was, kon ik mijn glimlach toch echt niet onderdrukken. Aangezien dit kleine verhaaltje verder geen verband kent met het eigenlijke onderwerp van vandaag zal ik mijn bruggetje maar gelijk gaan maken. Gisteren hebben muziekzenders MTV en TMF namelijk een paar van de beste grappen van het afgelopen jaar gemaakt... Dames en heren, de Europe Music Awards!

Om maar gelijk met een schokkend voorbeeld in huis te vallen, niemand minder dan Justin Bieber heeft de award voor beste mannelijke artiest gewonnen. Ik kan nu wel allemaal flauwe puberale grapjes gaan maken over dat Bieber eigenlijk nog helemaal geen man is, maar het is nu ook niet bepaald een geheim dat het tieneridooltje muzikaal gezien totaal niets voorsteld. Bovendien is MTV niet echt divers op het gebied van nominaties, vrijwel alleen het genre hip-hop is namelijk vertegenwoordigd. Daarbij komt ook nog eens kijken dat eigenijk geen een van de genomineerden de prijs verdient. Waardige kandidaten die bij zo even te binnen schieten zijn op dit moment Jónsi en Sufjan Stevens te binnen, en vooruit Jack Johnson mag wat mij betreft ook een graantje meepikken.
Maar als men dacht dat het daar ophield heeft het mis, want wanneer een band als Linkin Park de prijs voor beste live-act ontvangt en dat vervolgens later in de show geeneens waarmaakt weet je dat er iets niet pluis is. De tienermeisjes van MTV hebben blijkbaar nog nooit een echt goed concert meegemaakt. Hoe kan Linkin Park namelijk zo'n ding (overigens een godslelijke award) winnen als we nog bands als the Who, Radiohead, Porcupine Tree en Pearl Jam rond hebben lopen. Daarbij mag ik ons eigen Dewolff ook zeker niet vergeten, niet voor niets hebben ze ervoor gezorgd dat ik kippenvel kreeg bij één van hun vele live-improvisaties.
Ook het feit dat Ke$ha (dat dollarteken in de naam spreekt eigenlijk al boekdelen) aan de haal gaat met de prijs voor beste nieuwkomer is ronduit om je voor te schamen. Op twitter werd dan ook al terrecht opgemerkt: "What? Ke$ha won an EMA-award? For what? Best auto-tune?". Deze prijs had natuurlijk zonder twijfel naar the Temper Trap moeten gaan. Een geweldige band die zich laat kenmerken door enorm hoge zang en een catchy gitaargeluid, dat klinkt toch al een stuk beter dan die commerciële troep die we over een half jaar alweer vergeten zijn...
Natuurlijk kan ik zo wel uren doorgaan, maar wat heeft het eigenlijk voor zin? Het evenement loopt al van 1994 en door de jaren heen is er maar weinig verbetering in gekomen. Twee jaar terug leek ik echter toch echt mijn zin te krijgen. Niemand minder dan Paul McCarteny zou namelijk een zéér speciale prijs in ontvangst mogen nemen voor zijn bijzondere bijdragen aan de popmuziek. Allemaal leuk en aardig, en natuurlijk mooi om te zien dat de tienermeisjes als vanouds weer eens voor een Beatle uit hun dak gingen, maar wanneer in diezelfde show Britney Spears de prijs voor beste album van het jaar wint is voor mij de geloofwaardigheid er van af. Overigens, waar was die award dit jaar? Of mochten we die voor ons zelf bedenken zodat er toch nog een beetje gerechtigheid in die show zit? In dat geval is het mij een eer om zowel Midlake als Sleepy Sun naar voren te halen voor hun albums van dit jaar.
Alle gekheid weg! Het is gewoon tijd voor een oplossing! Laat de wereld nu eens zien wat het westelijk halfrond werkelijk voor moois te bieden heeft! Waarom ons ook nog beperken tot alleen het westen? Maak er gewoon een giga-groot evenement van, waar de beste muziekcritici van de gehele wereld om de tafel gaan zitten en de beste bands/artiesten van het afgelopen jaar eruit pikken. De show zal totaal anders worden en menigeen zal er van staan te kijken (inclusief mijzelf) wat er voor moois onder al dat commerciële geweld ligt. De mooiste dromen zullen helaas altijd bedrog blijven...

In de categorie "Best Male"
http://www.youtube.com/watch?v=bnCHT6F2BJc

In de categorie "Best Live-act"
http://www.youtube.com/watch?v=wjB1r77JljM (mooie sneer naar MTV in het intro)

In de categorie "Best New Artist"
http://www.youtube.com/watch?v=tZs0_r3ROjg

In de categorie "Best Album"
http://www.youtube.com/watch?v=xOrQoqDtwyg

SAVE MY SOUL!

Gospel: muziek waar gigantische uithalen en vrijwel altijd een grote knipoog naar onze lieve Heer de boventoon voeren. Een populair genre dat voornamelijk verantwoordelijk is voor de opkomst van de soulmuziek in de swinging sixties’ en sexy seventies’… Maar ook voor de film “Sister Act”. De film verhaalt over een ondeugende non die het kerkkoor eens stevig onder handen neemt en de boel flink op stelten zet. Dit gaat natuurlijk onder begeleiding van flink wat evangelische muziek. Laat deze film nou toevallig het uitgangspunt zijn van de show die ik afgelopen zaterdag heb mogen aanschouwen… “Are your musical souls ready to be saved!?”

Het programma wordt gepresenteerd onder de naam “Songs from the Movie Sister Act” maar het hele spektakel is zoveel meer dan dat. Om te beginnen hebben we hier te maken met een verschrikkelijk goed koor dat ongeveer twee uren volop show biedt. De jongens en meisjes van het London Community Gospel Choir hebben namelijk niet voor niets enkele grootheden als Paul McCartney en Elthon John bijgestaan op hun platen. Die zaterdagavond kreeg ik (en vele anderen met mij)) dan ook te horen waarom de ex-Beatle en de muzikale modekoning voor deze geweldige zangers en zangeressen kozen.

Wat gelijk opvalt is dat het programma van die avond behoorlijk divers is. Een rectificatie voor de titel van show is dan misschien ook wel op zijn plaats. Vanaf nu noemen we het gewoon “The Best R&B Songs from the Past Century”. Ja je leest het goed, R&B… Maar uiteraard geen Beyoncé of Rihanna (of wat er vandaag de dag nog meer onder de naam van de prachtige genre wordt uitgebracht) wat de klok slaat. Dit is R&B zoals het bedoeld is, als Rythem & Blues dus, maar ook van een beetje funk is het koor en de bijbehorende backing band niet vies. Zo wordt de avond onder andere gevuld met “Think” van Aretha Franklin maar ook “What’s Going On” van de geweldenaar Marvin Gaye. Om de “echte” titel van het programma van de voorstelling toch eer aan te doen, worden er ook nog een handvol nummers uit de film “Sister Act” gespeeld en gezongen. Deze passen echter perfect tussen de vele klassiekers die verder gezongen worden.

Dit is erg goed te zien in de verschrikkelijk snelle medley die uitgevoerd wordt. Nummers als “Please Mister Postman” en “Proud Mary” worden afgewisseld met het lieflijke “My Guy” uit de voorgenoemde film. Minpuntje aan die medley, veel van die nummers hadden een volledige versie verdient.  Het enthousiasme in de zaal steeg namelijk aanzienlijk toen het nummer “Proud Mary” in de versie van Ike & Tina Turner werd ingezet, het sprong echter alweer te snel over naar een nummer dat niemand echt goed leek te kennen. Een gemiste kans dus…

Over gemiste kansen gesproken; de master of ceremonies van die avond, we noemen hem voor het gemak even “schreeuwlelijk”, was zeker de grootste van die avond. Meneer schreeuwlelijk had de irritante gewoonte het publiek toe te schreeuwen dat ze die voetjes eens van de vloer moesten gooien, dit allemaal met verschrikkelijk fout Amerikaans accent. Schreeuwlelijk had daarbij ook nog eens de gave een aantal (iets té enthousiaste) mensen het podium op te vragen om ze stuk voor stuk, soms onwetend, voor schut te zetten. Zo ook Bert, een echte Hollander die het koude noorden eens verliet voor het zonnige zuiden. Wat zal het onze MC pijn hebben gedaan dat deze simpele ziel, die net zo’n slecht accent bezat, meer applaus kreeg dan hemzelf. Conclusie die ik hieruit kan trekken: Amerikanen werken me verschrikkelijk op de zenuwen…

Afijn, genoeg over het concert en meneer schreeuwlelijk. Die noodlottige avond zorgde er namelijk voor dat ik in een flinke herwaarderingsfase voor funk en soul kwam te zitten. Voornamelijk Stevie Wonder, het blinde wonderkind, knalt sinds het concert non-stop uit de kleine speakers van mijn laptop. Maar ook Marvin Gaye, die ik nog nooit echt 100% heb kunnen beluisteren staat sinds gisteren bovenaan mijn playlist. Gaye heeft namelijk toch echt veel meer te bieden dan zijn grijsgedraaide hit “What’s Going On”. Protestnummer “Inner City Blues (Make Me Wanna Holler)” is namelijk een dijk van een nummer en doet bovendien niet onder voor die eeuwige klassieker. Hét bewijs dat er geen volgepropte of bombastische arrangementen nodig zijn om een dijk van een nummer neer te zetten. Ik dacht dat alleen artiesten als Portishead en Nick Drake zoiets konden doen. In dat geval heeft de Britse schreeuwlelijk met het neppe Amerikaanse accent dan toch zijn zin gekregen, mijn “musical soul is saved”.

"Joyful Joyful" uit de film "Sister Act" (let op de zin "Elke pauze zin in seks"!)

http://www.youtube.com/watch?v=-wNmlrdCBkE

"Living for the City" de beste van het muzikale wonderkind!

http://www.youtube.com/watch?v=rc0XEw4m-3w

"Inner City Blues (Make Me Wanna Wanna Holler)" prachtig nummer van de "King of Soul"!

http://www.youtube.com/watch?v=qDckI2P_DPA

Strijd der titanen

Een vrije dag van school betekent in mijn vrijetijdsbesteding onmenselijk veel muziek luisteren. Ook vandaag dus weer volop post-rock. Zoals beloofd komen de mannen van de band Mogwai aan bod maar ook de Canadezen die spelen onder de naam Godspeed You! Black Emperor zullen zeker niet ongenoemd blijven. Het startschot van deze blog wordt echter gegeven door een nieuwkomer in mijn muziekbibliotheek...

Na veel aanbevelingen van mijn vrienden te hebben genegeerd, vond ik vandaag de tijd rijp om mijn oren eens te spitsen voor de band Midlake uit de Verenigde Staten. Hun sound is enorm opmerkelijk te noemen, en zelfs dat is nog een understatement. Denk aan fijne ingetogen alternatieve gitaarrock met een licht psychedelisch tintje, heerlijk dus. Hoewel ik tot nu toe alleen hun debuut "Bamnan and Silvercork" heb beluisterd, is dit toch zeker een band die ik in de gaten ga houden. Hoogtepunten zijn er namelijk op dat ene album al genoeg in de vorm van het symfonische "Balloon Maker", het swingende "The Jungler" en de zeer dromerige song "He Tried to Escape". Het wordt tijd om die vrienden van mij maar eens te quoten: "Ga dit luisteren!".

Dan weer terug naar de week van de post-rock,  een strijd tussen mijn twee favoriete bands uit het genre: Mogwai en Godspeed You! Black Emperor. Ook gelijk de twee bands die ik vandaag van twaalf tot vijf de meeste aandacht schonk. Natuurlijk niet in de laatste plaats om een conclusie te vormen over wie zich de absolute meester mag noemen. Deze conclusie kwam er toen ik vanuit de gitaarles naar huis fietste, nog denkend hoe ik mijn theorie over deze kwetsie in deze blog ging formuleren. Welnu, de conclusie zelf is opzich niet zo moeilijk uit te leggen. Geen van beide bands wint het namelijk in zijn algemeenheid van elkaar...
Het zit hem echter in de beargumentatie, waarbij ik waarschijnlijk niet verder kom dan het uit te leggen aan de hand van een stel voorbeelden. Denk zo eens aan de vergelijking Nick Drake en Bob Dylan, Porcupine Tree en Pink Floyd of nog beter, John Lennon en Paul McCartney. Zowel de pluspunten als de tekortkomingen zijn bij al deze duo's goed hoorbaar maar wat de ene mist vult de andere aan. Die zelfde vlieger gaat dus op voor Mogwai en GY!BE. Om hier een goed beeld van te krijgen leg ik de nummers "Mogwai Fear Satan" van de een en "Moya" van de ander naast elkaar. Beide nummers hebben natuurlijk de bekende opbouw en climax, enig verschil is dat je er bij "Moya" veel langer op moet wachten maar dat de climax dan ook extra enerverend is. Bij "MFS" ligt het tempo een heel stuk hoger, de climax gaat alleen een stuk harder dan de rest waardoor het een geweldig "Fuck Yeah!-gehalte" krijgt. Bij "Moya" komt dit geheel wat dramatischer over en geldt bij de laatste climax meer het "Wauw!-effect". Ook komt GY!BE een stuk symfonischer en euforischer over dan Mogwai, die op zijn beurt weer wat meer op de gitaar leunt en bovendien wat makkelijker in het gehoor ligt. De twee vullen elkaar perfect aan en het zal uiteindelijk een kwestie van smaak of, in het geval van post-rock, een kwestie van beleving zijn om te bepalen welke beter is.
Als ik op basis daarvan dan een winnaar aan zou moeten wijzen gaat die titel voor vandaag naar Mogwai. Nog nooit heb ik zo van "MFS" genoten als vandaag: in het donker met de wind hard om me heen suizend, tientallen vogels die ik boven mij zie cirkelen en honderden bladeren die langs mijn gezicht naar beneden dwarrelen... het ultieme post-rock moment...

Swingend psychedelisch met Midlake
http://www.youtube.com/watch?v=Z74zY_izNSs

Dramatsiche post-rock met Godspeed You! Black Emperor
http://www.youtube.com/watch?v=4vRrGCVlMHk

Een explosieve live-vertolking door Mogwai
http://www.youtube.com/watch?v=n0V9nrEV1WI

Sigur Rós met peper in de reet...

De blaadjes vallen van de bomen, het wordt buiten wat sneller donker en ook de temperatuur daalt iedere dag een beetje meer. Anders gezegd: de tijd van de post-rock is weer aangebroken! Lange, symfonische stukken met een climax waar je U tegen kunt zeggen. De aftrap was, net als vorig jaar, voor Sigur Rós. Een Ijslandse band die met veel liefde hun nummers voor de fans vertolken...

Dat bleek in ieder geval uit de film "Heima" die ik gisteravond bekeken heb. Het principe van de film is simpel: na een grote wereldtournee keert Sigur Rós terug naar hun thuisland om daar een aantal onaangekondigde intieme concerten te geven. Vervolgens worden de live-nummers afgewisseld met de band in de studio, interviews met de leden en bovenal beelden van het prachtige Ijslandse landschap. Een lust voor zowel het oor als het oog want niet alleen spreken de natuurbeelden enorm tot de verbeelding, ze gaan ook nog eens perfect samen met de engelenzang die zanger/gitarist Jónsi uit zijn stembanden haalt.
In navolging van die film vervolgde ik vandaag daarom mijn post-rock week met het solo album "Go" van de ijslandse engel. Het liet mij echter achter met gemengde gevoelens...
Ik begon mij af te vragen of dit wel echt post-rock is, het langste nummer duurt namelijk niet langer dan vijf minuten. Aan de andere kant hebben een paar nummers wel de bekende opbouw maar dit gaat allemaal veel te snel. Zijn sound is eigenlijk gelijk aan die van Sigur Rós maar dan wel met een flinke peper in de reet. Opzich vrij jammer, de nummers klinken zo namelijk vaak iets té poppy (misschien ook omdat Jónsi eens in het Engels zingt). Na een goede start gisteravond, is de engel van Ijsland slechts een leuk tussendoortje maar helaas niet meer dan dat. Het hoofdgerecht van vandaag staat echter wel al klaar, de klassieker "Young Team" van de band Mogwai uit Glasgow, en ik kan niet wachten om aan tafel te gaan...

Een fragment uit de film "Heima"
http://www.youtube.com/watch?v=Rc-FWL626uI&feature=fvst

Het nummer "Tornado" van Jónsi's album "Go"
http://www.youtube.com/watch?v=xOd9zWdH2dQ&p=17153448DC50C5B7&playnext=1&index=2