Allereerst zal ik de situatie maar eens goed uitleggen voordat ik overkom als een scholier die protesteert tegen een norm van 1040 lesuren. De plannen van onze rechtse vrienden zijn namelijk als volgt, voor volgend jaar is het de bedoeling dat er meer dan 200 miljoen euro op de post zal worden bezuinigd. Om even een indruk te geven, dat is ruim twintig procent van het huidige budget. Ook zullen de subsidies van onder meer orkesten en festivals minder worden. Een paar weken terug werd bekend dat dit behoorlijk grote gevolgen zou hebben voor de kosten van een concert- of theaterkaartje. Het BTW-percentage zou met maar liefst dertien procent gaan stijgen (de slimmerikken van Lowlands zijn echter nu al met de kaartverkoop gestart om de BTW-verhoging te omzeilen)! Bovendien is het mogelijk dat de bezuinigingen een grote klap zullen zijn voor verschillende muziekscholen, vele leraren dreigen dan ook ontslagen te worden als gevolg van deze culturele kaalslag.
Er hoeft natuurlijk niet uitgelegd te worden dat cultureel Nederland hier, op zijn zachtst gezegd, niet in zijn nopjes mee is. Reden genoeg voor deze nobele (een beetje zelfkennis mag best) mensen om de handen uit de mouwen te steken en te gaan demonstreren. Dat gebeurde op twintig november in tientallen steden verspreid over ons hele lage land. Ikzelf koos Maastricht als mijn persoonlijke cultuurhaven en stond met opgeheven fakkel in de menigte die zometeen een gigantisch brandend vraagteken ging vormen. Een prachtig aanzicht, een gigantisch plein waar je enkel het geknetter van wat fakkels hoorde. Vele instanties van Maastricht en omstreken hadden zich op de Markt verzameld om hun stem te laten horen. De zegjes werden gedaan en onder luidkeels gejuich van de menigte klom de ene na de andere spreker op het podium om de mensenmassa enthousiast te maken. Door het luisteren naar het Limburgs Symfonie Orkest werd dit enthousiasme nog eens aangewakkerd en leidde uiteindelijk tot een climax die zich uitte in de daadwerkelijke schreeuw om cultuur. Een gigantische oer-schreeuw vulde het marktplein in de Limburgse hoofdstad en na aafloop keek iedereen elkaar lachend aan: "Nu kunnen ze niet meer om ons heen".
De avond eindigde hier echter nog niet voor mij, want protesteren was voor mij niet genoeg. Een concert gold dan ook als ultieme afsluiter voor deze dag. Een avondje post-rock nog wel! Tot mijn spijt kwam ik er, eenmaal aangekomen bij de concertzaal, dat ik het hoofdprogramma niet zou kunnen zien. Eens te meer gooide het openbaar vervoer mijn plannen namelijk door de war. Erg jammer want de band Caspian bleek toch wel een toonaangevende band te zijn.
Die avond moest ik het doen met twee bands waar ik van mijn leven nog nooit gehoord had. Het eerste gezelschap dat het podium beklom was de band Mimas uit Denemarken. Door de pers vaak onder het label post-rock geduwt maar na het zien van deze opvallende heren vraag ik me af waar de journalisten het vandaan halen. Het door mij zo bejubelde genre was namelijk ver te zoeken in het optreden van deze (zichtbaar dronken) mannen. De muziek die mij uiteindelijk ten gehore kwam was een soort indie-punk, een mix tussen the Temper Trap en the Wombats (plus een vleugje Sigur Rós) en dan overgoten met een psychedelisch sausje. Zelfs na deze beschrijving heb ik het gevoel dat ik de band volledig verkeerd aan het introduceren ben. Afijn, het komt er echter op neer dat de nummers niet op hun best vertolkt werden. Mijn verwachtingspatroon was behoorlijk hoog na het lezen van verschillende beschrijvingen op internet maar in vrijwel geen van de nummers voldeden ze daar aan. Spijtig, want wanneer ik hun album thuis nog eens naluisterde, bleek het een behoorlijk innovatieve band te zijn. De vierstemmige(!) koortjes kwamen live helaas niet echt uit de verf, evenals de trompetpartijen van de leadzanger/gitarist. Een rasechte studioband dus.
Hierna was het echter tijd voor de Nederlandse band Atlantis, mijn verwachtingen waren inmiddels een beetje gekelderd voor deze band. Toen de eerste noten aangeslagen werden kon ik echter niet anders dan mezelf ongelijk geven. Dit was bad-ass post-rock à la Mogwai pur sang! Heerlijke stevige gitaarmuren om vervolgens in een rustig electronisch gedeelte te valen en tot slot weer terug te vallen in en muur van geluid. Op wat schoonheidsfoutjes na was er maar weinig aan te merken op deze Brabantse band, ik kan niet wachten tot hun eerste grote optreden. Treuren om Caspian doe ik dan ook niet, met Mimas als nieuwe studio-ontdekking en Atlantis als Nederlandse belofte mag ik absoluut niet klagen. Mijn dagje cultuur is compleet. Terwijl Boudewijn de Groot via mijn koptelefoon een weg naar mijn oren vindt kan ik over ons kabinet ook nog maar één ding kwijt: Minister president, slaap zacht!
De demonstratie in Maastricht
http://www.youtube.com/watch?v=qWvlqaRe2Jo
Mimas met hun nummer "Cats on Fire"
http://www.youtube.com/watch?v=DGLVDbYx_jo
De Myspace-pagina van Atlantis
http://www.myspace.com/atlantissound
Geen opmerkingen:
Een reactie posten