De Moeilijke Tweede Plaat

Muziek uit de lage landen, bij het grote publiek vaak niets meer dan een aantal smartlappen en derde rangs volksliederen à la Brabant van Guus Meeuwis. Voor het echte werk moet de zelfrespecterende muziekliefhebber het toch vaak in de Verenigde Staten, Groot Brittannië, Canada of enig ander land gaan zoeken. Toch kent men ook in dat kikkerlandje wat bands en artiesten die behoorlijk de moeite waard zijn en in sommige gevallen het niveau hun buitenlandse collega's kunnen evenaren al dan niet overtreffen. Enkele voorbeelden? Boudewijn de Groot, Focus, the New Earth Group, the New Cool Collective, Johan, Spinvis en El Pino and the Volenteers bijvoorbeeld. En vooruit ook de Staat en Voicst onstijgen het gemiddelde niveau van het Nederlandse lied. Natuurlijk mag ook Dewolff niet ontbreken, zij spelen immers de hoodrol in deze blog. Na een geweldige EP en een prachtige debuutplaat nodigen de drie Limburgse heren ons voor de derde maal uit om hun hersenspinsels te beluisteren.

Dat is natuurlijk altijd spannend, die tweede plaat. Critici zijn namelijk medogenloos, zelfs als ze lyrisch zijn over je nieuwste album. Probeer dat niveau maar eens te evenaren, het begrip moeilijke tweede plaat is namelijk niet voor niets in het leven geroepen. Ook Dewolff kreeg deze moeilijke taak voor hun kiezen, Strange Fruits and Undiscovered Plants was namelijk een juweeltje vol moderne klassiekers. Nouja, modern? Een parel als Birth of the Ninth Sun had zo'n veertig jaar geleden makkelijk door iemand als RogerWaters of Jim Morrison geschreven kunnen worden. Gek genoeg was dat juist de kracht van de nummers, we hadden allemaal al eens gehoord. Helemaal niet erg natuurlijk, de sixties worden nog steeds gezien als het meest toonaangevende tijdperk voor de popmuziek dus waarom zou het erg zijn dat die een kleine update krijgt?
Ondaks dat het de mannen van Dewolff een beetje in dank werd afgenomen zaten de recensies voor hun debuut vol lof. De moeilijke tweede plaat zou er dus hoe dan ook moeten komen. De vraag was alleen welke weg de band in zou gaan slaan. Naar de critici luisteren en met een Dewolff 2.0 aankomen? Of toch gewoon verder gaan met waar ze goed in zijn, epische songs maken met een dike sixties/seventies saus er overheen. In aanloop naar de verschijningsdatum van het album bleven de geruchten dan ook niet uit. Er zouden invloeden vanuit de Arabische muziek uit de kast worden getoverd. Een gerucht dat mij zeer gelukkig stemde, bands als Pink Floyd of the Secret Chiefs 3 zijn daar immers nooit slechter van geworden. Het tweede en derde gerucht baarde mij echter een beetje zorgen. De toetsen zouden namelijk ruimbaan moeten maken voor muren van gitaren, METALgitaren wel te verstaan. Tegelijkertijd liet de band via twitter weten dat het hammondorgel nooit zou verdwijnen! Niemand wist waar de waarheid lag behalve de jongens zelf.

Dat brengt ons bij vandaag, het langverwachte tweede album staat op luisterpaal en alle vragen zijn beantwoord. Met vrees voor een soort tweede rangs Porcupine Tree starte ik een plaat die na afloop mijn mening over de band zou gaan beïnvloeden. Het moment dat de eerste klanken van opener Diamonds mijn oren bereikten werd alles duidelijk. Dit was zeker Dewolff 2.0 maar dan wel met diezelfde heerlijke sixties/seventies sound als voorheen. De Limburgers klinken een stuk volwassener, ze experimenteren er stevig op los met nieuwe instrumenten als mellotrons en accordeons en bouwen hun nummers een stuk professioneler op. Waar op de vorige plaat nog wel eens het deja-vu gevoel wilde toeslaan, daar is op dit album ieder nummer uniek.  Toch wordt er, vooral op kant twee, nog wel eens terug gevallen op de oude formule maar dit kan worden gezien als een leuke terugblik op de afgelopen jaren van de band. Want laten we eerlijk zijn, met nummers als Diamonds, Everything/Everywhere, Love in C-minor, Higher Then the Sun, The Pistol en Poison kan je album al niet meer stuk. De kwaliteit van dit album hebben ze echter wel weer aan zichzelf te wijten, hoe moet het namelijk verder met de onmogelijke derde plaat?

Beluister hier het nieuwe album Orchards/Lupine op luisterpaal
http://3voor12.vpro.nl/speler/luisterpaal/44349719#luisterpaal.44349719

2000 nummers en een gelukkig nieuwjaar

Het jaar 2010 is ten einde gekomen. Iedereen herinnert zich de goede en minder goede gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Goede voornemens, die men uiteindelijk niet kan realiseren, worden onder het genot van een oliebol al snel gemaakt. Voor mij is het einde van het jaar ook weer een gelegenheid om te zeuren over het wel en wee van radio 2’s top 2000. Is de Hotel California van the Eagles zijn plaats waardig? Welke nummers schitteren door afwezigheid? Maar bovenal: welke nummers verdienen het naar mijn nederige mening totaal niet om in deze lijst te staan?

De conclusie van deze blog kan eigenlijk in de eerste alinea al getrokken worden, het is immers de keus van de vele radioluisteraars. Dát zijn de mensen die er de afgelopen jaren voor zorgden dat Bohemian Rhapsody van Queen ons het nieuwe jaar in lanceerde. De oplossing van al de uitspraken die ik in de volgende stukken tekst ga maken is dus eigenlijk hetzelfde als die van een aantal blogs geleden (1 April!). Huur gewoon een stuk of vijftig échte muziekkenners én liefhebbers in, in plaats van je buurman die het wel eens leuk vind een nummertje te draaien (wat maakt hem eigenlijk niet uit), en laat dat groepje mensen beslissen welke nummers het verdienen in zo’n lijst te komen.

Laten we eerlijk zijn, een dergelijk iets zal waarschijnlijk nooit gaan gebeuren maar het weerhoudt mij er niet van om eens een stevig potje te zeuren (dat doe ik immers graag) over bepaalde schandalen waaraan de lijst zich schuldig maakt.

Neem bijvoorbeeld Steely Dan, een heerlijke jazzrock-band uit de jaren’ 70. Had in het begin bescheiden hits met Reelin’ in the Years en Do it Again maar maakte een paar jaar later prachtige songs die de albums van de band sierde. Toch zijn het slechts die twee hitjes die de lijst hebben gehaald, en dat terwijl prachtige nummers als Aja, The Royal Scam of Bad Sneakers compleet worden genegeerd. Hetzelfde geldt voor de band Porcupine Tree, die met geen enkel nummer de lijst heeft gehaald. Raar, de band heeft door de jaren heen toch aardig wat aanhangers verkregen en was een ware smaakmaker op festivals als Rock Werchter in België. Dan hebben we natuurlijk ook nog altijd ons eigen talent. Want hoewel Boudewijn de Groot prima vertegenwoordigd is (en daarmee bedoel ik de hoevéélheid nummers die in de befaamde lijst staan), zijn het de verkeerde nummers die de eer hebben gekregen. Want als het wonderschone Eva niet wordt aangedaan in de dagen vóór 31 december, is er naar mijn mening niet voor kwaliteit gekozen. Het nummer had dan ook makkelijk de positie van Boudewijns Avond in kunnen nemen, wat een draak van een nummer is dat toch.

Toch moet de grootste bron van ergernis nog komen. Toegegeven, mijn favoriete band, the Beatles, zijn met zo´n vijftig nummers prima vertegenwoordigd. Daar heb ik ook totaal niets op aan te merken. Wat mij zo´n doorn in het oog is, is dat een nummer van Caro Emerald boven het hoogst genoteerde beatlenummer weet te staan. Knappe kop die mij kan uitleggen waarom A Night Like This beter is dan een klassieker als Hey Jude.

Natuurlijk zijn er ook leuke opvallende dingen aan zo´n lijst. Het is namelijk prachtig om te zien dat een regionale Limburgse band Neet óet Lottum de lijst heeft weten te halen. Of dat we dit jaar mekaar nieuwjaar wensten onder het genot van Hotel California in plaats van dat kitscherige Bohemian Rhapsody. Het is ook gewoon traditie om de lijst bij te houden, evenals het zeiken over bepaalde posities.

Een eigen terugblik op het prachtige jaar 2010 is dan ook wel op zijn plaats. Wie had namelijk de beste plaat, het beste nummer of het beste liveoptreden naar mijn mening? Dit was immers het jaar waarin ik onder Crosby, Stills & Nash, John Fogerty en Sleepy Sun in levende lijve heb mogen aanschouwen. Maar laten we ook onze Nederlandse trots niet vergeten, Dewolff had namelijk zonder twijfel het meest explosieve optreden van het hele jaar. Een hele prestatie wanneer je de concurrentie bekijkt. De Limburgse heren wisten een heerlijke show weg te geven op het zomerparkfeest in Venlo mijn volgende ervaring met deze band komt alweer zeer spoedig. De nieuwe plaat (en daarmee een nieuwe tour) verschijnt namelijk over een aantal dagen. Een bruggetje voor de beste plaat van het afgelopen jaar is dan ook al snel gemaakt. Zowel Midlake als Sleepy Sun hebben namelijk de klassiekers van het jaar gemaakt. Midlake verraste zowel vriend als vijand met hun middeleeuwse liederen op hun album The Courage of Others terwijl Sleepy Sun gitaarmuren en meerstemmige zang wist te combineren op hun tweede album Fever. Met het mes op de keel geef ik de eretitel dan toch weer aan Sleepy Sun, nummers als Marina of Sandstorm Woman kom je namelijk niet iedere dag tegen. De ware winnaar van het afgelopen jaar is echter toch Godspeed You! Black Emperor. Mijn ontdekking van het jaar en zelfs een van de beste bands die ik ooit heb mogen aanhoren. De ellenlange nummers staan bol van de emotie en zelfs echte tranentrekkers blijven niet uit. Daarmee wil ik natuurlijk nogmaals Midlake, Mimas, Mogwai, the Doors, David Bowie, the Zombies en natuurlijk Steely Dan niet vergeten als gouden ontdekkingen van 2010. Al deze bands hebben mij weer gouden herinneringen gebracht en zullen dat in 2011 zeker weer gaan doen.

Tot slot nog een speciale vermelding voor de muziek uit mijn naaste omgeving. Want ook mijn vrienden hebben met hun concerten dit jaar weer meermaals een lach op mijn gezicht weten te toveren. Maar laat ik mij niet beperken tot enkel de musici, ook de mensen die met mij mee zijn geweest, de ervaringen hebben gedeeld en de vaak de barre tocht richting huis weer hebben doorstaan verdienen niet meer dan lof. Ach laat ik maar ophouden met zeiken of nostalgisch te doen, dat komt in 2011 wel weer eens terug. Voor nu in ieder geval een gelukkig nieuwjaar gewenst! Dat dit jaar nog beter mag worden als de vorige!

Ok, nog even dan… een lijst met de beste nummers ooit zoals het hoort, gekozen door muzikanten en experts

http://www.scribd.com/doc/11793203/Rolling-Stone-500-Greatest-Songs-of-All-Time

"Bezuinigen op cultuur is geen kunst!"

Het zal de gemiddelde Nederlander vast niet ontgaan zijn, het gloednieuwe en behoorlijk rechtse minderheidskabinet valt niet bij iedereen in goede aarde. Met bezuinigingen op onder andere ontwikkelingshulp en migratie maakt kabinet Bruin I zich bij vele mensen niet erg populair. Bij één groepje mensen zijn de politci toch echt over de streep gegaan, het bedrag wat de cultuursector wordt onthouden is namelijk geen kattenpis. Het verklaart natuurlijk ook gelijk mijn politiek-getinte intro van deze blog, het is tijd om te vechten voor onze cultuur. Sterker nog, we moeten er voor schreeuwen!

Allereerst zal ik de situatie maar eens goed uitleggen voordat ik overkom als een scholier die protesteert tegen een norm van 1040 lesuren. De plannen van onze rechtse vrienden zijn namelijk als volgt, voor volgend jaar is het de bedoeling dat er meer dan 200 miljoen euro op de post zal worden bezuinigd. Om even een indruk te geven, dat is ruim twintig procent van het huidige budget. Ook zullen de subsidies van onder meer orkesten en festivals minder worden. Een paar weken terug werd bekend dat dit behoorlijk grote gevolgen zou hebben voor de kosten van een concert- of theaterkaartje. Het BTW-percentage zou met maar liefst dertien procent gaan stijgen (de slimmerikken van Lowlands zijn echter nu al met de kaartverkoop gestart om de BTW-verhoging te omzeilen)! Bovendien is het mogelijk dat de bezuinigingen een grote klap zullen zijn voor verschillende muziekscholen, vele leraren dreigen dan ook ontslagen te worden als gevolg van deze culturele kaalslag.
Er hoeft natuurlijk niet uitgelegd te worden dat cultureel Nederland hier, op zijn zachtst gezegd, niet in zijn nopjes mee is. Reden genoeg voor deze nobele (een beetje zelfkennis mag best) mensen om de handen uit de mouwen te steken en te gaan demonstreren. Dat gebeurde op twintig november in tientallen steden verspreid over ons hele lage land. Ikzelf koos Maastricht als mijn persoonlijke cultuurhaven en stond met opgeheven fakkel in de menigte die zometeen een gigantisch brandend vraagteken ging vormen. Een prachtig aanzicht, een gigantisch plein waar je enkel het geknetter van wat fakkels hoorde. Vele instanties van Maastricht en omstreken hadden zich op de Markt verzameld om hun stem te laten horen. De zegjes werden gedaan en onder luidkeels gejuich van de menigte klom de ene na de andere spreker op het podium om de mensenmassa enthousiast te maken. Door het luisteren naar het Limburgs Symfonie Orkest werd dit enthousiasme nog eens aangewakkerd en leidde uiteindelijk tot een climax die zich uitte in de daadwerkelijke schreeuw om cultuur. Een gigantische oer-schreeuw vulde het marktplein in de Limburgse hoofdstad en na aafloop keek iedereen elkaar lachend aan: "Nu kunnen ze niet meer om ons heen".

De avond eindigde hier echter nog niet voor mij, want protesteren was voor mij niet genoeg. Een concert gold dan ook als ultieme afsluiter voor deze dag. Een avondje post-rock nog wel! Tot mijn spijt kwam ik er, eenmaal aangekomen bij de concertzaal, dat ik het hoofdprogramma niet zou kunnen zien. Eens te meer gooide het openbaar vervoer mijn plannen namelijk door de war. Erg jammer want de band Caspian bleek toch wel een toonaangevende band te zijn.
Die avond moest ik het doen met twee bands waar ik van mijn leven nog nooit gehoord had. Het eerste gezelschap dat het podium beklom was de band Mimas uit Denemarken. Door de pers vaak onder het label post-rock geduwt maar na het zien van deze opvallende heren vraag ik me af waar de journalisten het vandaan halen. Het door mij zo bejubelde genre was namelijk ver te zoeken in het optreden van deze (zichtbaar dronken) mannen. De muziek die mij uiteindelijk ten gehore kwam was een soort indie-punk, een mix tussen the Temper Trap en the Wombats (plus een vleugje Sigur Rós) en dan overgoten met een psychedelisch sausje. Zelfs na deze beschrijving heb ik het gevoel dat ik de band volledig verkeerd aan het introduceren ben. Afijn, het komt er echter op neer dat de nummers niet op hun best vertolkt werden. Mijn verwachtingspatroon was behoorlijk hoog na het lezen van verschillende beschrijvingen op internet maar in vrijwel geen van de nummers voldeden ze daar aan. Spijtig, want wanneer ik hun album thuis nog eens naluisterde, bleek het een behoorlijk innovatieve band te zijn. De vierstemmige(!) koortjes kwamen live helaas niet echt uit de verf, evenals de trompetpartijen van de leadzanger/gitarist. Een rasechte studioband dus.
Hierna was het echter tijd voor de Nederlandse band Atlantis, mijn verwachtingen waren inmiddels een beetje gekelderd voor deze band. Toen de eerste noten aangeslagen werden kon ik echter niet anders dan mezelf ongelijk geven. Dit was bad-ass post-rock à la Mogwai pur sang! Heerlijke stevige gitaarmuren om vervolgens in een rustig electronisch gedeelte te valen en tot slot weer terug te vallen in en muur van geluid. Op wat schoonheidsfoutjes na was er maar weinig aan te merken op deze Brabantse band, ik kan niet wachten tot hun eerste grote optreden. Treuren om Caspian doe ik dan ook niet, met Mimas als nieuwe studio-ontdekking en Atlantis als Nederlandse belofte mag ik absoluut niet klagen. Mijn dagje cultuur is compleet. Terwijl Boudewijn de Groot via mijn koptelefoon een weg naar mijn oren vindt kan ik over ons kabinet ook nog maar één ding kwijt: Minister president, slaap zacht!

De demonstratie in Maastricht
http://www.youtube.com/watch?v=qWvlqaRe2Jo

Mimas met hun nummer "Cats on Fire"
http://www.youtube.com/watch?v=DGLVDbYx_jo

De Myspace-pagina van Atlantis
http://www.myspace.com/atlantissound

Eindhoven, de gekste!

Een concert is voor mij altijd een grooteske gebeurtenis. Ik wordt er zelf namelijk zelfs altijd een beetje zenuwachtig van. Zo'n gezonde kriebel in je maag, wanneer je weet dat je een verschrikkelijk tof schouwspel gaat aanschouwen. Toen ik de bus richting Eindhoven instapte was dit dan ook niet anders. Een band als Sleepy Sun zie je namelijk ook niet elke dag. Ik stapte dan ook, samen met een goede vriend, goed voorbereid de kleine zaal van de Effenaar binnen. Met dit dynamische duo binnen de deuren kon de grote avond van de space-rock dan ook eindelijk beginnen.

Deze begon met een aangename verrassing, het voorprogramma (de Nederlandse band Capital Sentimental) bleek namelijk van redelijk hoge kwaliteit te zijn. Stevige riffs voerden de boventoon bij het optreden, maar de invloeden van deze band kwamen uit de gekste hoeken van de muziekgeschiedenis. Behalve riffs wist er namelijk ook nog wel eens een fijne saxofoon-solo zich tussen al het gitaargeweld te wringen. Nu is dit natuurlijk niet erg raar te noemen, maar wanneer de band het hele nummer onderdompelt in een oosters sausje begint mijn wenkbrauw toch omhoog te schieten (op een positieve manier weliswaar). Kortom, goede muziek die zich maar lastig laat samenvatten. Mijn compagnion deed echter toch een poging het in een hokje plaatsen: ' doomjazz arabica seventies'.
Afijn, wanneer Capital Sentimental zijn laatste noot speelt is het nog maar een kwestie van tijd totdat de psychedelische rockband uit Californië het podium gaat beklimmen. Terwijl de voorbereidingen voor het optreden in volle gang zijn, lopen mijn metgezel en ik even naar buiten voor wat frisse lucht. Ik herriner me mijn eerste aanraking met Sleepy Sun, de eerste avond van het Zomerparkfeest in Venlo. Met alleen een beschrijving uit een programmaboekje als voorkennis betreedde ik de grote tent, en met mij nog vele anderen. Voor ons verscheen een gezelschap aan musici dat uit het einde van de jaren'zestig gewandeld leek te zijn. Dat gevoel werd alleen maar versterkt toen het zeskoppig gezelschap begon te spelen. Het feit dat er zowel een mannelijke als vrouwelijke vocalist aan te pas kwam, werd met open armen ontvangen. Een hele zaal, waaronder de mannen van Dewolff, lag aan de voeten van deze hippies. Een avond om U tegen te zeggen, en bovendien de start van een prachtig gratis festival.
Weer terug naar het heden, want inmiddels is er veel in de band gebeurt. De belangrijkste verandering is het vertrek van de vocaliste, Rachel Fannan. Een groot gemis natuurlijk, want de samenzang zorgde voor vele magische momenten. Het was dan ook de grote vraag hoe de overige bandleden dit op gingen vangen. Zouden ze de nummers waar Fannan aan te pas kwam gewoon niet spelen (wat dus zou beteken dat ook "Marina" de revu niet zou passeeren) of zorgen ze gewoon voor extra muziek in plaats van meer vocalen.
Tijd voor meer speculatie was er niet, want toen de band eenmaal het podium betreedde waren mijn grote vriend ik met stomheid geslagen. Het Sleepy Sun van die ene magische avond leek als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen! De hippie met zijn mondharmonica en zijn gitaar had zijn lange haren eraf gehaald en er voor in de plaats een petje opgezet. Als we niet beter wisten, was het bijna Snow Patrol wat ons voorgeschoteld werd. Toen de eerste noten echter aangeslagen werden, was het snel duidelijk dat de band enkel qua bezetting en uiterlijk veranderd was. Nog steeds kenmerkte het gezelschap zich met lange, logge nummers die een psychedelische sfeer neer wisten te zetten.
Toch werd Rachel sterk gemist in het begin van de set, ook de bandleden zelf leken het vertrek van hun zangeres nogal moeilijk op te vangen. Vanaf mijn geliefde "Marina" werd alles echter weer precies zoals het was (en stiekem zelfs een beetje beter). De gevreesde oplossing voor het vertrek van Fannan was het schrijven van kleine beetjes extra muziek, zodat het toch allemaal vloeiend liep. De perfecte vervanging voor een groot verlies.
Het optreden kwam met ieder nummer steeds meer van de grond af. Letterlijk, want bij de laatste noten van het hoogtepunt, "Sandstorm Woman" (waarbij de discobollen voor een immens mooie sfeer zorgden), had ik het gevoel alsof ik terugkwam op de grond. Hierna zat de set er ook bijna op, met als toegift nog een ingetogen (maar daardoor niet meer down to earth) versie van "Sleepy Son" hield de band het voor gezien. Nog nooit is een dik uur zo snel voorbijgegaan, nog nooit voelde ik me zo licht na het luisteren van muziek en nog nooit heb ik een band zich zo zien herpakken na het vertrek van een belangrijk lid. Niets meer dan hulde voor deze prachtige avond, de avond van de space-rock!

De Myspace-pagina van Capital Sentimental
http://www.myspace.com/capitalsentimental

Sleepy Sun op het Zomerparkfeest (met zangeres)
http://www.youtube.com/watch?v=CarlLQknfzI

Sleepy Sun afgelopen zaterdag in België, één dag voor het optreden in de Effenaar (zonder zangeres)
http://www.youtube.com/watch?v=BUifnNbWZk8

All you need is love

Wie houdt van popmuziek, kan maar beter verliefd zijn. Onderhand 90% van alle nummers gaan namelijk over dat rare fenomeen: liefde. Zorg er daarom maar voor dat, wanneer je in een "vaste relatie" zit, je vrouwtje of mannetje weet te behouden. Voor je het weet keert je favoriete muziek je namelijk tegen je en zul je het behalve de dingen die verliefd zijn zo leuk maakt, ook zonder prachtige liefdesliedjes moeten doen. Welke zou ik echter het meeste missen? Met andere woorden, welke liefdesliedjes laten je het beste over je relatie voelen?

Om die vraag te beantwoorden kon ik dus gewoon mijn favoriete muziek gaan luisteren. The Beatles staan bijvoorbeeld al niet echt bekend om hun haatdragende teksten. Maar ook Bob Dylan, the Doors en David Bowie kunnen er bijvoorbeeld wat van. Met uizondering van die laatste beleefden al die artiesten hun hoogtijdagen in het decennium waarin vrede en liefde centraal stonden. Toeval? Ik dacht het niet. Wanneer we namelijk gaan luisteren naar een willekeurige andere tijdsperiode, valt het op dat de sound nergens zoe zoet en fris is als in de jaren zestig. Zo waren de seventies vooral een tijd van lange zeikerige ballads, en dan moesten de jaren tachtig nog komen!
Zogenaamde "Best-Of-Lijstjes" wijzen daarom ook vrijwel altijd "God Only Knows" van de Beach Boys aan als grote winnaar wanneer het liefdesliedjes betreft. Het nummer verhaalt namelijk niet alleen over het alle goede wat de liefde kan voort brengen, maar ook de twijfel. "I may not always love you", niet echt de standaard manier om een prachtig liefdeslied mee te openen. Hierna zorgen de prachtige harmonieën natuurlijk dat de song naar een hoger plan getild wordt en zijn titel waar gemaakt wordt. Wat de grote massa zegt, hoeft echter nog niet mijn eigen mening te zijn (zie daarvoor ook mijn vorige blog).
Het prachtige Beatles-nummer "Something", dat ook eens niet door het bekende duo Lennon-McCartney is geschreven maar door gitarist George Harrison, laat namelijk ook zowel de euforie als de onzekerheid van de liefde aan bod komen. Naar mijn mening doet de legendarische band dit zelfs wat beter. "You're asking me, will my love grow... I don't know, I don't know" zingt Harrison. Hij bezingt de keerzijde van het verliefd zijn, op een gegeven moment ben je namelijk zó verliefd dat je niet verder kunt. Je vriend of vriendin moet daar dus genoegen mee nemen, en het is maar de vraag of dat gedaan wordt.
In ons eigen land kunnen we er echter ook wat van. Lucky Fonz III, een folkzanger die onlangs zijn eerste nederlandstalige plaat heeft uitgebracht, schrijft zeer eenvoudige (bijna kinderachtige) liefdesliedjes. Hij mag dan wel niet de gemengde gevoelens van een relatie in zijn nummers verwerken, de onschuldigheid in zijn teksten laten de vlinders in je buik opstijgen en laat je gezicht op een smiley lijken. In het nummer "Ik heb een Meisje" rijmt de tekst negen van de tien keer geneens en passen de woorden vaak geeneens in de muziek. Het vreemde aan deze zaak, hij komt ermee weg. De liedjes van de beste man brengen namelijk een charme met zich zoals, de eveneens Nederlandse artiest, Spinvis dat ook doet. Teksten als "En ik, ik wil je kusjes geven, waar je ook maar wil, en als ik zeg waar je maar wil, dan bedoel ik ook echt waar je ook maar wil" of "Zelfs buurman steekt een peukje op, als we klaar zijn met elkaar" zijn eigenlijk tergend slecht maar worden door de aandoenlijkheid ervan gewoon vergeven.
Het is iets raars, ik heb nog nooit zo genoten van een tergend slechte tekst. Wanneer ik er achter kom dat zelfs de muziek ook niet veel voorsteld (hoewel het wel een jaren' zestig-stijltje hanteert) , zou ik toch moeten denken dat er daadwerkelijk iets mis is met mijn muzieksmaak. Het is echter precies wat liefdesliedjes zo goed maakt, een beste eruit pikken is eigenlijk ook onmogelijk. Het ligt er gewoon aan hoe jou relatie op het moment verloopt. Voor mij is dat op dit moment "Wat Ook een Ander Zegt" van, daar is hij weer, Lucky Fonz III. Echter komt ook hier de muziek weer redelijk knullig over maar toch raakt me op een zeer rare manier, maar ach... ik ben dan ook een verliefde dwaas.

Volgens vele de beste "Love Song"
http://www.youtube.com/watch?v=2SmGaLAtCMA

Volgens mij de beste "Love Song" (hier in gevoelige demo-versie met alleen Harrison op gitaar/zang)
http://www.youtube.com/watch?v=C8SB0IqTFmY

Onschuldige lieve liedjes
http://www.youtube.com/watch?v=HYMdzRL-BKk
http://www.youtube.com/watch?v=w20FI43GDDQ

1 April!

Grappen zijn gewoon een onderdeel van de dag... Ze maken ons aan het lachen, of juist niet. Zo ook vandaag, wanneer er door een enthousiaste medeleerling op school werd gevraagd wat op de grond lag en kon schieten als de beste. Het antwoord luidde "Grind Eastwood". Hoewel het een ietwat flauw grapje was, kon ik mijn glimlach toch echt niet onderdrukken. Aangezien dit kleine verhaaltje verder geen verband kent met het eigenlijke onderwerp van vandaag zal ik mijn bruggetje maar gelijk gaan maken. Gisteren hebben muziekzenders MTV en TMF namelijk een paar van de beste grappen van het afgelopen jaar gemaakt... Dames en heren, de Europe Music Awards!

Om maar gelijk met een schokkend voorbeeld in huis te vallen, niemand minder dan Justin Bieber heeft de award voor beste mannelijke artiest gewonnen. Ik kan nu wel allemaal flauwe puberale grapjes gaan maken over dat Bieber eigenlijk nog helemaal geen man is, maar het is nu ook niet bepaald een geheim dat het tieneridooltje muzikaal gezien totaal niets voorsteld. Bovendien is MTV niet echt divers op het gebied van nominaties, vrijwel alleen het genre hip-hop is namelijk vertegenwoordigd. Daarbij komt ook nog eens kijken dat eigenijk geen een van de genomineerden de prijs verdient. Waardige kandidaten die bij zo even te binnen schieten zijn op dit moment Jónsi en Sufjan Stevens te binnen, en vooruit Jack Johnson mag wat mij betreft ook een graantje meepikken.
Maar als men dacht dat het daar ophield heeft het mis, want wanneer een band als Linkin Park de prijs voor beste live-act ontvangt en dat vervolgens later in de show geeneens waarmaakt weet je dat er iets niet pluis is. De tienermeisjes van MTV hebben blijkbaar nog nooit een echt goed concert meegemaakt. Hoe kan Linkin Park namelijk zo'n ding (overigens een godslelijke award) winnen als we nog bands als the Who, Radiohead, Porcupine Tree en Pearl Jam rond hebben lopen. Daarbij mag ik ons eigen Dewolff ook zeker niet vergeten, niet voor niets hebben ze ervoor gezorgd dat ik kippenvel kreeg bij één van hun vele live-improvisaties.
Ook het feit dat Ke$ha (dat dollarteken in de naam spreekt eigenlijk al boekdelen) aan de haal gaat met de prijs voor beste nieuwkomer is ronduit om je voor te schamen. Op twitter werd dan ook al terrecht opgemerkt: "What? Ke$ha won an EMA-award? For what? Best auto-tune?". Deze prijs had natuurlijk zonder twijfel naar the Temper Trap moeten gaan. Een geweldige band die zich laat kenmerken door enorm hoge zang en een catchy gitaargeluid, dat klinkt toch al een stuk beter dan die commerciële troep die we over een half jaar alweer vergeten zijn...
Natuurlijk kan ik zo wel uren doorgaan, maar wat heeft het eigenlijk voor zin? Het evenement loopt al van 1994 en door de jaren heen is er maar weinig verbetering in gekomen. Twee jaar terug leek ik echter toch echt mijn zin te krijgen. Niemand minder dan Paul McCarteny zou namelijk een zéér speciale prijs in ontvangst mogen nemen voor zijn bijzondere bijdragen aan de popmuziek. Allemaal leuk en aardig, en natuurlijk mooi om te zien dat de tienermeisjes als vanouds weer eens voor een Beatle uit hun dak gingen, maar wanneer in diezelfde show Britney Spears de prijs voor beste album van het jaar wint is voor mij de geloofwaardigheid er van af. Overigens, waar was die award dit jaar? Of mochten we die voor ons zelf bedenken zodat er toch nog een beetje gerechtigheid in die show zit? In dat geval is het mij een eer om zowel Midlake als Sleepy Sun naar voren te halen voor hun albums van dit jaar.
Alle gekheid weg! Het is gewoon tijd voor een oplossing! Laat de wereld nu eens zien wat het westelijk halfrond werkelijk voor moois te bieden heeft! Waarom ons ook nog beperken tot alleen het westen? Maak er gewoon een giga-groot evenement van, waar de beste muziekcritici van de gehele wereld om de tafel gaan zitten en de beste bands/artiesten van het afgelopen jaar eruit pikken. De show zal totaal anders worden en menigeen zal er van staan te kijken (inclusief mijzelf) wat er voor moois onder al dat commerciële geweld ligt. De mooiste dromen zullen helaas altijd bedrog blijven...

In de categorie "Best Male"
http://www.youtube.com/watch?v=bnCHT6F2BJc

In de categorie "Best Live-act"
http://www.youtube.com/watch?v=wjB1r77JljM (mooie sneer naar MTV in het intro)

In de categorie "Best New Artist"
http://www.youtube.com/watch?v=tZs0_r3ROjg

In de categorie "Best Album"
http://www.youtube.com/watch?v=xOrQoqDtwyg

SAVE MY SOUL!

Gospel: muziek waar gigantische uithalen en vrijwel altijd een grote knipoog naar onze lieve Heer de boventoon voeren. Een populair genre dat voornamelijk verantwoordelijk is voor de opkomst van de soulmuziek in de swinging sixties’ en sexy seventies’… Maar ook voor de film “Sister Act”. De film verhaalt over een ondeugende non die het kerkkoor eens stevig onder handen neemt en de boel flink op stelten zet. Dit gaat natuurlijk onder begeleiding van flink wat evangelische muziek. Laat deze film nou toevallig het uitgangspunt zijn van de show die ik afgelopen zaterdag heb mogen aanschouwen… “Are your musical souls ready to be saved!?”

Het programma wordt gepresenteerd onder de naam “Songs from the Movie Sister Act” maar het hele spektakel is zoveel meer dan dat. Om te beginnen hebben we hier te maken met een verschrikkelijk goed koor dat ongeveer twee uren volop show biedt. De jongens en meisjes van het London Community Gospel Choir hebben namelijk niet voor niets enkele grootheden als Paul McCartney en Elthon John bijgestaan op hun platen. Die zaterdagavond kreeg ik (en vele anderen met mij)) dan ook te horen waarom de ex-Beatle en de muzikale modekoning voor deze geweldige zangers en zangeressen kozen.

Wat gelijk opvalt is dat het programma van die avond behoorlijk divers is. Een rectificatie voor de titel van show is dan misschien ook wel op zijn plaats. Vanaf nu noemen we het gewoon “The Best R&B Songs from the Past Century”. Ja je leest het goed, R&B… Maar uiteraard geen Beyoncé of Rihanna (of wat er vandaag de dag nog meer onder de naam van de prachtige genre wordt uitgebracht) wat de klok slaat. Dit is R&B zoals het bedoeld is, als Rythem & Blues dus, maar ook van een beetje funk is het koor en de bijbehorende backing band niet vies. Zo wordt de avond onder andere gevuld met “Think” van Aretha Franklin maar ook “What’s Going On” van de geweldenaar Marvin Gaye. Om de “echte” titel van het programma van de voorstelling toch eer aan te doen, worden er ook nog een handvol nummers uit de film “Sister Act” gespeeld en gezongen. Deze passen echter perfect tussen de vele klassiekers die verder gezongen worden.

Dit is erg goed te zien in de verschrikkelijk snelle medley die uitgevoerd wordt. Nummers als “Please Mister Postman” en “Proud Mary” worden afgewisseld met het lieflijke “My Guy” uit de voorgenoemde film. Minpuntje aan die medley, veel van die nummers hadden een volledige versie verdient.  Het enthousiasme in de zaal steeg namelijk aanzienlijk toen het nummer “Proud Mary” in de versie van Ike & Tina Turner werd ingezet, het sprong echter alweer te snel over naar een nummer dat niemand echt goed leek te kennen. Een gemiste kans dus…

Over gemiste kansen gesproken; de master of ceremonies van die avond, we noemen hem voor het gemak even “schreeuwlelijk”, was zeker de grootste van die avond. Meneer schreeuwlelijk had de irritante gewoonte het publiek toe te schreeuwen dat ze die voetjes eens van de vloer moesten gooien, dit allemaal met verschrikkelijk fout Amerikaans accent. Schreeuwlelijk had daarbij ook nog eens de gave een aantal (iets té enthousiaste) mensen het podium op te vragen om ze stuk voor stuk, soms onwetend, voor schut te zetten. Zo ook Bert, een echte Hollander die het koude noorden eens verliet voor het zonnige zuiden. Wat zal het onze MC pijn hebben gedaan dat deze simpele ziel, die net zo’n slecht accent bezat, meer applaus kreeg dan hemzelf. Conclusie die ik hieruit kan trekken: Amerikanen werken me verschrikkelijk op de zenuwen…

Afijn, genoeg over het concert en meneer schreeuwlelijk. Die noodlottige avond zorgde er namelijk voor dat ik in een flinke herwaarderingsfase voor funk en soul kwam te zitten. Voornamelijk Stevie Wonder, het blinde wonderkind, knalt sinds het concert non-stop uit de kleine speakers van mijn laptop. Maar ook Marvin Gaye, die ik nog nooit echt 100% heb kunnen beluisteren staat sinds gisteren bovenaan mijn playlist. Gaye heeft namelijk toch echt veel meer te bieden dan zijn grijsgedraaide hit “What’s Going On”. Protestnummer “Inner City Blues (Make Me Wanna Holler)” is namelijk een dijk van een nummer en doet bovendien niet onder voor die eeuwige klassieker. Hét bewijs dat er geen volgepropte of bombastische arrangementen nodig zijn om een dijk van een nummer neer te zetten. Ik dacht dat alleen artiesten als Portishead en Nick Drake zoiets konden doen. In dat geval heeft de Britse schreeuwlelijk met het neppe Amerikaanse accent dan toch zijn zin gekregen, mijn “musical soul is saved”.

"Joyful Joyful" uit de film "Sister Act" (let op de zin "Elke pauze zin in seks"!)

http://www.youtube.com/watch?v=-wNmlrdCBkE

"Living for the City" de beste van het muzikale wonderkind!

http://www.youtube.com/watch?v=rc0XEw4m-3w

"Inner City Blues (Make Me Wanna Wanna Holler)" prachtig nummer van de "King of Soul"!

http://www.youtube.com/watch?v=qDckI2P_DPA